Nie ma co ukrywać. To jeden z najbardziej niezwykłych filmów animowanych jakie zostały wyprodukowane (to złe słowo: stworzone!) kiedykolwiek. Według mnie miał on równie silny ładunek emocjonalny co, do dzisiaj uznawany przez większość za arcydzieło, Król Lew. Jest to opowieść klasyczna, nieprzesłodzona ani nie przehumoryzowana (jak Dżungle/Madagaskary/Balta i inne). Zrobiona ulubionym przeze mnie stylem rysunkowy, bez nadmiernej techniki komputerowej, która ocieka z ekranu.
Najpiękniejsze w tym filmie jest to, że potrafił on rozbudzić we mnie dziecko i wzruszyć mnie tak silnie, że po zakończeniu miałem taki niedosyt, że tylko gdy kupiłem sobie płytę DVD puszczałem go sobie wielokrotnie w różnych językach. Może jestem maniakiem, może jest w tym coś nienormalnego - nie ma to dla mnie znaczenia.
Najważniejsze jest to, że potrafiłem identyfikować się z bohaterami filmu, potrafiłem dostrzec te wartości, które w życiu bywają najważniejsze... i nie chodzi tutaj o proste słowo "Miłość", które pojawia się wszak w 95% filmów Disney'a. Tutaj chodziło o więź, o relacje, o to kim się naprawdę jest i kim się naprawdę CHCE być. A ten film skradł mi duszę i chyba już nie odda.
Całość oprawiona jest przepiękną muzyką Phila Collinsa, która buduje charakter filmu i, jak to często bywa w filmach Disney'a, jest elementem fabuły. Zastępuje zwykłe słowa i treści utworami muzycznymi, które piękniej trafiają do odbiorcy.

Po takim filmie ciężko wrócić do zwykłej szarej rzeczywistości...